Vannacht gebeld door Hans en Johan. Ik kon toch niet in slaap komen, dus dit was erg gezellig.

Vanmorgen een goed ontbijt gekregen van de zusters!

Op het terrein van dit Carmel Convent staat een gebouw in wording. De zusters willen hier Engelse cursussen gaan geven aan groepen. Hier hebben ze dan weer inkomsten van. Er komt ook een bovenverdieping waar muziek- en theater lessen en uitvoeringen kunnen worden gegeven, aan en door de kinderen van de school bij het Convent. Nu moeten ze hiervoor steeds op zoek naar een ruimte, waar vaak geen geld voor is. Het gebouw moet in mei van dit jaar klaar zijn, de opening staat gepland op 24 mei. Er moet nog heel wat gebeuren en nu het regenseizoen is, ligt het werk regelmatig stil. Ik ben benieuwd of dit gaat lukken.

We zijn ook nog even het kleuterschooltje ingelopen bij het Convent waar op dat moment 9 kinderen waren. Eigenlijk was er nog geen school voor deze groep kinderen, maar dit groepje was wel op komen dagen. Een groepje leraressen liep er ook rond in hun mooie uniform, een prachtige blauwe sari. Ze deden echter niet veel, maar ze staan wel mooi op de foto.

Tijd om rustig thee te drinken, enkele kaarten te schrijven en wat te lezen. I.v.m. een stroomstoring kunnen we nog niet naar het internet café. Mogelijk is er na 17.00 uur weer stroom.

We wilden een wandeling langs het strand hier gaan maken en twee van de zusters zouden met ons meegaan (zuster Lucrece en een andere zuster). We hadden hen ook uitgenodigd voor een lunch. Piet herinnerde zich nog een plek waar je een goede lunch kon krijgen. Echter, na een uur wachten geen zusters meer te vinden. We besloten dan maar zonder de zusters te gaan. Het was niet zo ver weg, maar toch maar met de bus, op zoek naar het restaurant. De smalle steegjes waar we doorheen reden waren één grote hobbelbaan, met gaten, kuilen en grote modder plassen. De weg liep parallel aan de zee, waar hoge golven waren (het regent hier ook weer zachtjes maar gestaag). In deze omgeving heeft de Tsunami behoorlijk huis gehouden en na 6 jaar is hier nog veel van te zien. De mensen zijn wel weer naast de zee gaan wonen, hebben het restant van hun huis weer bewoonbaar gemaakt, maar het is werkelijk een trieste aanblik. Er zijn nieuwe woningen neergezet, hoogbouw, maar de mensen die leven van de zee willen ook naast deze zee blijven wonen. Dus...

Het restaurant konden we niet vinden en toen ging de telefoon: zuster Lucrece. Waar we gebleven waren! Misverstand...ze hadden toch een lunch klaargezet voor ons en ze zou dan toch ook zeker meegaan! ‘We komen direct terug'.....dus rechtsomkeer met die bus. We hadden ook wel een beetje schik en zuster Lucrece gaf Piet met een lach toch even een ‘oorvijg'.

De lunch was geweldig: met vis, krab en heerlijke garnalen. Wat fijn toch dat we het restaurant niet hebben gevonden.

Het is nu bijna 20.00 uur en Piet en ik zitten in het internetcafé, waar we met veel geduld de berichtjes hebben kunnen plaatsen. Foto's gaan we nu niet doen, het avond eten wacht. Ik hoop morgen, als we in Pollonnaruwa zijn de mogelijkheid te hebben ze alsnog te plaatsen. Nu dus alleen onze verhalen.