Het is herfstvakantie en ik ga naar school ;-). Vandaag kan ik een bezoek brengen aan het schooltje dat in het Suhada Home is gevestigd op initiatief van Sunethra (TomokoSubata Pre school).

Gisteravond heb ik SannankaraThero ontmoet. Piet en Lydia hebben deze monnik/priester ontmoet toen zij in januari hulpgoederen gingen brengen in het door hevige regenval getroffen gebied. Door dat de grond ging verschuiven zijn er huizen ingestort, veel mensen dakloos geraakt en er zijn doden gevallen. Van één familie 7 personen! Tragisch. Ik ga 23 oktober bij deze monnik in dit gebied op bezoek. Maar het is bijzonder dat ik hem nu al onverwacht ontmoet. Ik overhandig hem de dvd en foto’s die Piet en Lydia hebben gemaakt in januari en het boek met foto’s van Nederland. Hij is er erg blij mee en weet zich het bezoek nog goed te herinneren.

Als we later op de avond nog bij elkaar zitten vraagt hij of ik in het engels een aanbevelings brief wil schrijven over Sunethraaan de UNOrganisation. Er komt een verkiezing van vrijwilligers die een enorme inzet hebben getoond op sociaal gebied in hun land. Saranankara wil heel graag Sunethra voordragen voor deze award en zijzelf heeft ‘opdracht’ gekregen op te schrijven wat ze allemaal heeft gedaan. Maar als hier een aanbevelingsbrief bij kan van een stichting die al vele jaren met Sunethra werkt is dit een zeer positieve bijdrage. Tja, dan kun je toch niet zeggen ‘sorry, dat zie ik nu even niet zitten, of, ik weet niet of me dat gaat lukken hoor’ (wat namelijk allebei even snel door mijn hoofd flitst). Dus ik glimlach en zeg dat het goed is. Geef me maar een velletje papier mee.

In mijn kamer ga ik er lekker voor zitten en binnen een half uur heb ik een mooi verhaaltje op papier. Kan het niet printen, dus schrijf mijn werkje netjes over. Het zal grammaticaal geen hoogstandje zijn, maar ik heb er alle vertrouwen in dat de boodschap overkomt.

Hierna denk ik lekker te gaan slapen, maar dit valt tegen. Ik ben nog erg wakker en het is zooohooobenauwd (de mensen hier lopen ook erg te zweten en te zuchten…en die zijn toch wel wat gewend).Het onweert ook pittig. Dus….muziekje in de oren en langzaam ben ik uiteindelijk in slaap gesukkeld.

Na het ontbijt ga ik naar het schoolklasje. De 2 juffen spreken moeizaam engels. Ze zijn 20 en 23 jr. De oudstekan redelijk begrijpen wat ik (zeer langzaam, en eenvoudig en duidelijk uitgesproken) vraag en/of vertel. Bij de jongste gaat het in de loop van de ochtend beter en durft ze zelf ook wat meer engels te spreken. Jongste en oudste kleuters zitten samen in één klas. Het is interessant te zien wat ze doen met de leerlingen. Het doet me denken aan de tijd dat ik zelf naar kleuterschool ging, dezelfde soort werkjes heb ik nog in een doos op zolder: propjes papier op letters en cijfers plakken, bij woordjes een tekening of plaatje opzoeken en plakken. Het klasje hangt vol met plak- en tekenwerkjes van de kinderen.

In het jongste groepje zitten 3 kinderen die in Suhada wonen. Die zouden zo een plekje op de mytylschool kunnen krijgen, dit ziet en voelt heel vertrouwd. Je merkt heel goed dat de juffen er hier niet goed raad mee weten, ze draaien voor zover ze het aan kunnen mee in het programma, maar er is geen speciaal IHP plan ;-). Maar de kinderen vinden het helemaal geweldig, gaan hun eigen gang tussen de andere kinderen. Als er vrij gespeeld mag worden ga ik tussen de kinderen op de grond zitten. Leuk te zien dat het duplo dat ik twee jaar geleden heb meegenomen hier goed gebruikt wordt. Het is één gezellige chaos, ze worden echt vrij gelaten in het spelen. Ik observeer ze een poosje in hun spel en het is mooi om te zien hoe ze met elkaar omgaan en hoe gefascineerd ze toekijken als ik wat met de blokjes ga bouwen. Wat al snel door een paar wordt overgenomen.Het is een hele leuke ochtend en vooral ook leuk hoe de juffen zich steeds vrijer zijn gaan voelen met mij om zich heen.

In de middag ben ik weer bij Sunethra en de monnik Saranankara is er ook nog. Dit is ook wel bijzonder, zoals deze man zich zo thuis voelt bij Sunethra en hoe ‘gewoon’ die twee met elkaar omgaan. Een monnik/priester heeft toch erg veel aanzien en meestal zie je heel veel ‘nederigheid’ naar hen toe. Zo niet tussen deze twee mensen, het respect is wederzijds. Als ik echter toestemming vraag een foto te maken, gaat Sunethra wel eerst op een kussen zitten, zodat ze lager zit als Saranankara, want zo hoort het (ze zat gewoon op een stoel, op gelijke hoogte druk in gesprek met hem ;-)) Ik ben de 23^e van harte welkom bij deze monnik in Kandy, de afspraak staat en ik ben heel benieuwd hoe het daar zal zijn.

Ik trek me even terug in de kamer en ga me nog een poosje vermaken tussen de Suhada bewoners. En als jullie dit vandaag nog lezen dan heb ik ook een poosje zitten zweten in het internet café.

Voor de 18 staat een bezoek aan het Sasara Home op het programma en in de middag vertrekken we naar Kataragama. Een lange rit naar het zuiden.