21-10 Afscheid

Vanmorgen ontbijt bij de zoon van Sunethra. Natuurlijk de baby bewonderen en Sayuree sprong als een vlo om me heen. Ze was vandaag niet naar school; Sita kwam! Dus ze wilde vooral mijn aandacht, eerst even naar de baby kijken en daarna samen de kleurplaat maken die ik had gegeven. En dicht naast me zitten tijdens het ontbijt. Dit gezin heeft het niet makkelijk, vader heeft geen baan dus het is elke dag weer proberen de eindjes aan elkaar te knopen. Ik ben blij dat we de tijd hebben kunnen nemen een poosje hier te zijn. Sunethra heeft een druk leven, van familie bezoek komt het niet al te vaak. Ze was toevallig ook haar telefoon vergeten (en die bleek verschillende keren te zijn gegaan)dus dit was best even ‘quality time’.

Na dit bezoek naar Kausy’s huis om de spullen op te halen en onze medereizigers. Kausy en de 2 kinderen gaan mee naar Colombo, o.a. voor een tandarts bezoek. Bij Kauzy woont ook een jonge vrouw met een verstandelijke beperking. Sunethra heeft haar opgevangen toen ze hoog zwanger was. Ze kan niet voor zichzelf zorgen en kon dit ook niet voor de baby. Als het kindje b.v. huilde pakte ze het op bij één beentje of arm en legde het, hup opzij. Het is afgestaan voor adoptie. Nu is ze bij Kausy en helpt haar met eenvoudige klusjes in huis.

Onderweg naar Colombo zal Sunethra mij afzetten in Alutghama, bij het Guesthouse van Siri. Dit is een aardige rit en onderweg stoppen we bij een restaurant voor een lunch. Dit restaurant ligt vlak aan zee dat is erg leuk. De twee zorgkinderen van Sunethra hebben nog nooit met hun voeten in zee gestaan, best even eng maar wel leuk! Sudjeewa ging aan een tafeltje apart zitten, zodat hij de hele tijd naar de zee kon kijken.

Rond 17.00 waren we in Alutghama en heb ik afscheid genomen van Sunethra, Kausy en Uthum. De 29^e ga ik nog wel bij haar langs in het Suhada Home. Nu eerst wat andere dingen en toeren door het binnenland.

20-10 Op familie bezoek...

Vandaag gaan we naar Hakmana waar de kinderen van Sunethtra wonen. We gaan voor vertrek nog langs Upakare om gedag te zeggen. Hierna rijden we naar het dorpje waar we begin van het jaar voor 10 schoolkinderen schooltassen met inhoud hebben gekocht. We willen met de stichting dit jaar de kinderen in dit dorp weer verzekeren van een goede schooltas met inhoud en nu ook een paar schoenen erbij. Omdat ik graag een lijst met de namen wil van de kinderen voor wie we een schooltas sponsoren reden we langs bij het huis van de schooljuf waar we in januari de tassen hebben uitgedeeld. Helaas was ze er niet maar het verzoek is doorgegeven aan een dochter die thuis was. Lezers die ons willen steunen met dit schooltassen project kunnen een gift overmaken naar de stichting met vermelding van ‘Schooltas Sri Lanka”.

Toen door naar het Sathkara Home en o ja………de band liep weer langzaam leeg…. Maar joepie….daar was weer een werkplaats en hopla….band gerepareerd.

In Sathkara Ashan weer ontmoet die wij persoonlijk sponsoren voor zijn school benodigdheden en extra zaken, zoals medicijnen. Ashan is nu monnik, zit op een speciale school waar deze jonge monniken heen gaan. Op de school vlakbij Sathkara ging het niet goed met hem. Nu is hij veel rustiger en gaat het goed op school. We zullen zien wat de toekomst brengt.

Na een korte lunch bij het Sathakara door naar Hakmana waar ik Sunethra’s kinderen en kleinkinderen weer heb ontmoet. Dit was een heel blij, warm en gezellig weerzien. Vooral Uthum en Sayuree, de kleinkinderen, zijn heel opgewonden als ik weer kom. Bij Kausy, Bernard en Uthum blijven slapen. Morgenochtend gaan we ontbijten bij Sayuree en heer ouders en dan zie ik ook haar nieuwe zusje.

19-10 Op Safari!

Vanmorgen een zeer enthousiast welkom bij Upakare. De jongens wisten niet dat we kwamen dus ze sprongen voor en naast de bus om ons heen. Ze hadden Sunethra ook al lang niet gezien, dus dit was een grote verrassing. Susanthe weet precies wie ik ben, met een vette glimlach noemde hij een paar keer mijn naam.

Ik had weer kleding bij me van Johan, Kasper en Oscar en een paar kleinere van de groep uit Maasland. Dit werd eerst uitgedeeld. Hoe blij kun je zijn....

De ‘Deka-aapjes’ die ik had meegenomen (van een actie ergens in het voorjaar) en de bijbehorende kleurplaat waren een schot in de roos. De jongens waren ruim een uur zoet met kleuren en ik werd eerst door die en dan weer door die aan mijn arm getrokken om een stukje mee te kleuren. De aapjes hebben handjes met klittenband. Toen ik bij Sanju het aapje aan zijn arm vast maakte, was dit natuurlijk een hit. De rest van de dag hadden ze allemaal het aapje om hun pols.

En deze rest van de dag waren we op stap! Ik wilde er namelijk een dagje met de jongens op uit. Even weg van de 2 lokalen waar ze dag in dag uit doorbrengen. Jeep geregeld en de chauffeur kreeg nog opdracht water flesjes en wat andere spullen in te slaan. Sunethra wist een plek waar we konden lunchen en de lunchpakketjes werden ook geregeld. Het werd een zeer geslaagde dag! De jongens genoten! En ik van hen!! We hebben verschillende olifanten gezien, buffels, hertjes en pauwen (vinden ze hier helemaal geweldig), wilde zwijnen en als klapper een luipaard! Het was al donker en we vingen hem in de koplampen van de Jeep. Hij verstopte zich tussen struiken, maar de chauffeur stuurde de Jeep hier naartoe en volop in het licht stond hij even naar ons te kijken en liep toen rustig weg.

In het Yala Nationaal Park is een grot waar Sunethra één keer per jaar een paar dagen alleen door brengt. Een hele mooie plek. We zijn daar, voor we het echte park inreden, eerst naar toe gegaan. Aan het eind van de middag kun je meer dieren tegen komen, dus na de lunch bij een tempel complex, eerst naar de grot. Daar ons een poosje vermaakt en toen hobbeldebobbel op wilde dieren jacht ;-)

Een super leuke dag, ik heb genoten. Om 12.30u gingen we weg, om 19.00u weer terug; stoffig en moe maar allemaal zeer voldaan!

Waar ik vandaag erg van schrok was de rolstoel waar Sampath zich in moet voort bewegen, en van de rolstoel van Thilani werd ik ook niet vrolijk. Ik heb dit met Sunethra besproken. Van het geld dat ik voor mijn verjaardag heb ontvangen is dit dagje uit betaald en kan ik ook 2 nieuwe rolstoelen aan (laten) schaffen. Als ik de 28^e terug kom in Colombo hoop ik ze te zien en de rekening te ontvangen.

18-10 Naar Kataragama

Vanmorgen vroeg al naar het Sasara Home gereden. Sampath bracht me er heen met de bus, waar ook enkele bewoners van Suhada in zaten Zij moesten naar de kliniek en het SH staat op het terrein van deze kliniek. Dus mijn bezoek kon mooi worden gecombineerd. Om half 9 was ik er. Er stond een enorme rij bij de kliniek, dus voorlopig kon ik rustig op bezoek. Er is nu een andere juf voor de meisjes als 2 jaar geleden. Een aardige vrouw waar ik gelukkig wat in het engels kon spreken, maakt het ietsje makkelijker. Om 9 00 u begint het klasje dagelijks, nu iets later omdat het ontbijt wat laat was gebracht. Het thema was de vlinder deze ochtend. Eerst werd er gezongen; wie wilde mocht een liedje zingen. Dat waren er toch nog wel aardig wat, sommige heel verlegen. Hierna gingen ze vlinders maken: een beetje verf op de vouw van een papier, deze dubbel vouwen, wrijven en tara…een vlinder. Na deze opdracht moest er getekend worden. Er werd een voorbeeld getekend op een whiteboard en de bedoeling was deze na te tekenen en in te kleuren. Daar ging ruim een uur mee gemoeid, maar het resultaat was geweldig.

Ik fijne ochtend en leuk om enkele bewoners weer terug te zien.

Vanmiddag zijn we naar het zuiden gereden, een rit van 6 uur naar Kataragama. De eerste 3 uur was het nog licht, en moest er een band vervangen worden! Sunethra voelde tijdens het Sturen dat er iets aan de hand was en gelukkig kwamen we langs een werkplaats waar ze banden repareren. Een half uur aan de kant gestaan. Nou..je verveeld je niet hoor, genoeg te zien!

Nadat we weer verder konden rijden werd het al snel donker en dat is niet echt prettig rijden. Hier is het echt donker! En aan achterlichten op fietsen of anders rollend materiaal doen ze niet. Ook veel wandelaars half op weg, hopen zand die de helft van je rijgedeelte innemen, gaten met een stokje erbij (duh), verblinde tegenliggers….en dan regent het ook nog. Maar Sunethra rijdt rustig en zelfverzekerd door, al heb ik wel medelijden met de versnellingsbak….terug schakelen is best vermoeiend dus als het niet echt nodig is….of je hebt het te druk met praten…..dan trekken we gewoon iets minder snel op ;-)

Maar we zijn veilig aangekomen en ik zit nu buiten tussen de muggen lekker mijn verhaaltje te tikken. We overnachten weer bij het tempelcomplex van Kataragama, ik voel me er al helemaal thuis ;-) . Morgen naar het Upakare Home. Ik wil graag een dagje op stap met de boy’s, we gaan met ze op safari

Naar school,

Het is herfstvakantie en ik ga naar school ;-). Vandaag kan ik een bezoek brengen aan het schooltje dat in het Suhada Home is gevestigd op initiatief van Sunethra (TomokoSubata Pre school).

Gisteravond heb ik SannankaraThero ontmoet. Piet en Lydia hebben deze monnik/priester ontmoet toen zij in januari hulpgoederen gingen brengen in het door hevige regenval getroffen gebied. Door dat de grond ging verschuiven zijn er huizen ingestort, veel mensen dakloos geraakt en er zijn doden gevallen. Van één familie 7 personen! Tragisch. Ik ga 23 oktober bij deze monnik in dit gebied op bezoek. Maar het is bijzonder dat ik hem nu al onverwacht ontmoet. Ik overhandig hem de dvd en foto’s die Piet en Lydia hebben gemaakt in januari en het boek met foto’s van Nederland. Hij is er erg blij mee en weet zich het bezoek nog goed te herinneren.

Als we later op de avond nog bij elkaar zitten vraagt hij of ik in het engels een aanbevelings brief wil schrijven over Sunethraaan de UNOrganisation. Er komt een verkiezing van vrijwilligers die een enorme inzet hebben getoond op sociaal gebied in hun land. Saranankara wil heel graag Sunethra voordragen voor deze award en zijzelf heeft ‘opdracht’ gekregen op te schrijven wat ze allemaal heeft gedaan. Maar als hier een aanbevelingsbrief bij kan van een stichting die al vele jaren met Sunethra werkt is dit een zeer positieve bijdrage. Tja, dan kun je toch niet zeggen ‘sorry, dat zie ik nu even niet zitten, of, ik weet niet of me dat gaat lukken hoor’ (wat namelijk allebei even snel door mijn hoofd flitst). Dus ik glimlach en zeg dat het goed is. Geef me maar een velletje papier mee.

In mijn kamer ga ik er lekker voor zitten en binnen een half uur heb ik een mooi verhaaltje op papier. Kan het niet printen, dus schrijf mijn werkje netjes over. Het zal grammaticaal geen hoogstandje zijn, maar ik heb er alle vertrouwen in dat de boodschap overkomt.

Hierna denk ik lekker te gaan slapen, maar dit valt tegen. Ik ben nog erg wakker en het is zooohooobenauwd (de mensen hier lopen ook erg te zweten en te zuchten…en die zijn toch wel wat gewend).Het onweert ook pittig. Dus….muziekje in de oren en langzaam ben ik uiteindelijk in slaap gesukkeld.

Na het ontbijt ga ik naar het schoolklasje. De 2 juffen spreken moeizaam engels. Ze zijn 20 en 23 jr. De oudstekan redelijk begrijpen wat ik (zeer langzaam, en eenvoudig en duidelijk uitgesproken) vraag en/of vertel. Bij de jongste gaat het in de loop van de ochtend beter en durft ze zelf ook wat meer engels te spreken. Jongste en oudste kleuters zitten samen in één klas. Het is interessant te zien wat ze doen met de leerlingen. Het doet me denken aan de tijd dat ik zelf naar kleuterschool ging, dezelfde soort werkjes heb ik nog in een doos op zolder: propjes papier op letters en cijfers plakken, bij woordjes een tekening of plaatje opzoeken en plakken. Het klasje hangt vol met plak- en tekenwerkjes van de kinderen.

In het jongste groepje zitten 3 kinderen die in Suhada wonen. Die zouden zo een plekje op de mytylschool kunnen krijgen, dit ziet en voelt heel vertrouwd. Je merkt heel goed dat de juffen er hier niet goed raad mee weten, ze draaien voor zover ze het aan kunnen mee in het programma, maar er is geen speciaal IHP plan ;-). Maar de kinderen vinden het helemaal geweldig, gaan hun eigen gang tussen de andere kinderen. Als er vrij gespeeld mag worden ga ik tussen de kinderen op de grond zitten. Leuk te zien dat het duplo dat ik twee jaar geleden heb meegenomen hier goed gebruikt wordt. Het is één gezellige chaos, ze worden echt vrij gelaten in het spelen. Ik observeer ze een poosje in hun spel en het is mooi om te zien hoe ze met elkaar omgaan en hoe gefascineerd ze toekijken als ik wat met de blokjes ga bouwen. Wat al snel door een paar wordt overgenomen.Het is een hele leuke ochtend en vooral ook leuk hoe de juffen zich steeds vrijer zijn gaan voelen met mij om zich heen.

In de middag ben ik weer bij Sunethra en de monnik Saranankara is er ook nog. Dit is ook wel bijzonder, zoals deze man zich zo thuis voelt bij Sunethra en hoe ‘gewoon’ die twee met elkaar omgaan. Een monnik/priester heeft toch erg veel aanzien en meestal zie je heel veel ‘nederigheid’ naar hen toe. Zo niet tussen deze twee mensen, het respect is wederzijds. Als ik echter toestemming vraag een foto te maken, gaat Sunethra wel eerst op een kussen zitten, zodat ze lager zit als Saranankara, want zo hoort het (ze zat gewoon op een stoel, op gelijke hoogte druk in gesprek met hem ;-)) Ik ben de 23^e van harte welkom bij deze monnik in Kandy, de afspraak staat en ik ben heel benieuwd hoe het daar zal zijn.

Ik trek me even terug in de kamer en ga me nog een poosje vermaken tussen de Suhada bewoners. En als jullie dit vandaag nog lezen dan heb ik ook een poosje zitten zweten in het internet café.

Voor de 18 staat een bezoek aan het Sasara Home op het programma en in de middag vertrekken we naar Kataragama. Een lange rit naar het zuiden.

Naar Sunethra!

Ik heb goed en behoorlijk vast geslapen bij Shalini en voel me het eerste uur nog een beetje ‘wollig’. Maar na het ontbijt, met jonge kaas uit Holland, gaat het beter en om even voor 11 uur vertrekken we naar Sunethra. Als we aankomen staat de hele groep alweer klaar, met een mooi bosje chrysanten (in herfst kleur!) al op me te wachten. Een traditioneel welkom hier.

Sunethra en ik hebben elkaar een hoop te vertellen dus we praten tot ver in de middag in haar kantoor met elkaar. Het fotoalbum dat ik gemaakt heb voor Sunethra, van eerdere bezoeken, viel erg in de smaak. Na onze lunch had Sunethra een gesprek met een jonge vrouw die zich behoorlijk in de nesten heeft gewerkt door zwanger te worden van een andere man. Een heel verhaal en ik vind het interessant hoe Sunethra dit aanpakt en observeer wat er zoal gebeurt. Later verteld ze me het hele verhaal.

Ik overhandig haar ook de zakken met kleding uit Maasland (en een A4tje met foto’s van de dames). Alles wordt met interesse bekeken en gesorteerd; wat voor die, voor die en die. Met de baby kleertjes van neef William is ze ook heel blij en ook die worden weer verdeeld. We maken een pakketje voor de jonge (zich in de nesten gewerkte) moeder en er lopen nog 2 jonge vrouwen met baby’s die ook wel het één en ander kunnen gebruiken.

We gaan naar de kinderen om wat jurkjes te geven en het wordt natuurlijk gelijk gepast en aangehouden. Een gezellig gebeuren.

De middag loopt al ten einde en ik ga naar mijn kamer om even op te frissen en wat rust. Er gebeurt zoveel de hele tijd, teveel om het allemaal te noemen. Maar ik voel me weer ‘thuis’, heb het weer helemaal naar mijn zin.

Ik ben er!

Na een goede en comfortabele vlucht met Emiraten, vanmorgen om 8.45 uur aangekomen (Ned 5.15u). Ik werd opgehaald door Shalini, die ik ook al heel wat jaren ken. Ik zou in hetzelfde Hotel als in december verblijven, 1 nachtje, maar daar wilde Shalini niets van weten. Toch ook wel prettig en gezellig dat er iemand staat die je kent. Auto met chauffeur, dus wie doet je wat.

Een mooi en gezellig begin zo. Shalini vindt het reuze gezellig en heeft van alles te vertellen, ben weer helemaal op de hoogte van het wel en wee van de familie. Haar man komt morgen uit Australie, waar een zoon studeerd voor piloot (en dit gaat heel goed, dus paps en mams zijn heel trots), Kapilaspreek ik helaas niet. Maar wie weet kunnen we aan het eind nog iets afspreken, we zullen zien.

Shalini is vanavond met haar jongste zoon naar een afspraak die al stond, maar dit vind ik niet erg. Ik zit nu lekker in haar huis, achter de computer en kan even lekker alleen mijn gang gaan. Wat ik gewoon toch erg prettig vind

Morgen om 11.00 uzet Shalini me af bij Sunethra. Die twee kennen elkaar goed. Ikheb er zin in. Hoop wel dat ik lekker slaap, want daar is het na een nacht vliegen niet erg van gekomen. En het is hier warm!!!!Zweet, zweet, plak, plak...ik zal er maar snel aan moeten wennen. Vervelend he

Oktober 2011: weer naar Sri Lanka

Ik ga weer twee weken naar mijn favoriete bestemming: Sri Lanka. De eerste week zal ik bij Sunethra zijn en de tweede week ga ik andere projecten bezoeken die we ondersteunen of gaan ondersteunen met SEHH. Dit ga ik doen samen met Siri, chauffeur en gids voor ons januari en nu ook weer bereid mijn gids en chauffeur te zijn.
Ik ga o.a. naar het Lawrence Hyde Boys Home in Kandy.
Hier verblijven ca. 35 kinderen in de leeftijd van vijf tot ongeveer achttien jaar. Het zijn wezen, half wezen of kinderen uit ontwrichte gezinnen. Het tehuis wordt geleid door de Benedictijner broeder Fr. Bastian Pillai. Hij zorgt voor de dagelijkse gang van zaken en geeft de kinderen geestelijk onderricht. Tijdens het laatste bezoek, in januari 2011 door Piet en Lydia, deed Fr. Bastian ons het verzoek om mee te helpen aan het vervangen van het dak van het gehele gebouw. Het is was door de tijd een lappendeken van asbestplaten geworden. Mede dank zij de steun van de Stichting Koos Ammerlaan uit Delft en twee gulle gevers is er geld gekomen en is er inmiddels een start gemaakt het vernieuwen van het dak. Ik vermoed dat het hele dak klaar zal zijn als ik er een bezoek breng .

Ik ga ook een bezoek brengen aan de school in Ethimale. We hebben tijdens ons eerste bezoek aan deze school, in januari, afgesproken te ondersteunen bij hoogst noodzakelijke verbeteringen voor de school. Zoals nieuwe wanden tussen de klassen, een apart lokaal voor muziek- en danslessen en extra sanitair. Ik wil graag zien hoe het er nu is, we wachten nog op het voorstel vanuit de schoolleiding.

Ik ga proberen dit blog bij te houden tijdens de reis. We gaan zien of dit weer gaat lukken ;-)